Een verbazingwekkende schokgolf van een afgewezen ster die met 100.000 mijl per uur door de ruimte raast

• Zeta Ophiuchi is een enkele ster die waarschijnlijk ooit een metgezel had die werd vernietigd toen hij werd geraakt door een supernova.
• De supernova-explosie stuurde Zeta Ophiuchi, te zien in Spitzer (in groen en rood) en Chandra-gegevens (in blauw), de ruimte in.
• De door Chandra ontdekte röntgenstralen zijn afkomstig van gas dat door schokgolfeffecten tot miljoenen graden is verhit.
• Wetenschappers werken aan het matchen van computermodellen van dit object om de verkregen gegevens op verschillende golflengten te verklaren.

Zeta Ophiuchi is een ster met een complex verleden, aangezien hij waarschijnlijk uit zijn geboorteplaats is verdreven door een krachtige stellaire explosie. Een nieuwe gedetailleerde look door[{” attribute=””>NASA’s Chandra X-ray Observatory helps tell more of the history of this runaway star.

Located approximately 440 light-years from Earth, Zeta Ophiuchi is a hot star that is about 20 times more massive than the Sun. Evidence that Zeta Ophiuchi was once in close orbit with another star, before being ejected at about 100,000 miles per hour when this companion was destroyed in a supernova explosion over a million years ago has been provided by previous observations.

In fact, previously released infrared data from NASA’s now-retired Spitzer Space Telescope, seen in this new composite image, reveals a spectacular shock wave (red and green) that was formed by matter blowing away from the star’s surface and slamming into gas in its path. A bubble of X-ray emission (blue) located around the star, produced by gas that has been heated by the effects of the shock wave to tens of millions of degrees, is revealed by data from Chandra.

A team of astronomers has constructed the first detailed computer models of the shock wave. They have begun testing whether the models can explain the data obtained at different wavelengths, including X-ray, infrared, optical, and radio observations. All three of the different computer models predict fainter X-ray emissions than observed. In addition, the bubble of X-ray emission is brightest near the star, whereas two of the three computer models predict the X-ray emission should be brighter near the shock wave. The team of astronomers was led by Samuel Green from the Dublin Institute for Advanced Studies in Ireland.

In de toekomst zijn deze wetenschappers van plan om complexere modellen te testen met aanvullende fysica – inclusief de effecten van turbulentie en deeltjesversnelling – om te zien of de overeenstemming met de röntgengegevens verbetert.

Een paper waarin deze bevindingen worden beschreven, is geaccepteerd in het tijdschrift Astronomie en astrofysica. De Chandra-gegevens die hier worden gebruikt, zijn oorspronkelijk geanalyseerd door Jesús Toala van het Astrofysisch Instituut van Andalusië in Spanje, die ook het voorstel schreef dat tot de waarnemingen leidde.

Referentie: “Thermische emissie van boogschokken. II. 3D magneto-hydrodynamische modellen van Zeta Oviucci” door S. Green, J. Mackey, P. Kavanagh, T. J. Haworth, M. Moutzouri en V. V. Gvaramadze, geaccepteerd, Astronomie en astrofysica.
DOI: 10.1051/0004-6361/202243531

NASA’s Marshall Space Flight Center beheert het Chandra-programma. Het Chandra X-ray Center van het Smithsonian Astrophysical Observatory bestuurt wetenschappelijke operaties vanuit Cambridge, Massachusetts, en vluchtoperaties vanuit Burlington, Massachusetts.