Dieren praten. wat betekent dat?

Toshitaka Suzuki, een etholoog aan de Universiteit van Tokio en een zelfbenoemde dierenlinguïst, bedacht een manier om opzettelijke oproepen te onderscheiden van onvrijwillige oproepen tijdens het douchen in de badkamer. Toen we via Zoom spraken, liet hij me een foto zien van een donzige wolk. ‘Als je het woord ‘hond’ hoort, zie je misschien een hond,’ merkte hij op terwijl ik naar de witte massa staarde. “Als je het woord ‘kat’ hoort, zie je waarschijnlijk een kat.” Hij zei dat dit het verschil vertegenwoordigde tussen een woord en een klank. ‘Woorden beïnvloeden hoe we dingen zien’, zei hij. “Klinkt nee.” Met behulp van playbackstudies stelde Suzuki vast dat Japanse mezen, zangvogels die in de bossen van Oost-Azië leven en die hij al meer dan 15 jaar bestudeert, Maakt een speciaal geluid Als ze slangen tegenkomen. Toen andere Japanse mezen een opname van het geluid hoorden, dat Suzuki de “werper”-roep noemde, zochten ze de grond af, alsof ze op zoek waren naar een slang. Hij voegde eraan toe dat dit was om te bepalen of het woord “jar jar” in het Japans “slang” betekent Een ander onderdeel van zijn experimentenEen stok van twintig centimeter lang, die hij met verborgen touwtjes over het oppervlak van een boom sleept. Suzuki ontdekte dat de vogels de stok meestal negeerden. Naar zijn maatstaf was het een voorbijtrekkende wolk. Maar toen speelde hij een opname van de “werperwerper”-oproep. In dit geval leek de stok een nieuwe betekenis te krijgen: de vogels naderden de stok, alsof ze wilden onderzoeken of het inderdaad een slang was. Als een enkel woord veranderde de roep ‘jar jar’ hun perceptie.

Cat Hobbiter, een primatoloog aan de Universiteit van St. Andrews die met mensapen werkt, heeft een even nauwkeurige methode ontwikkeld. Omdat mensapen een relatief beperkt repertoire aan vocalisaties lijken te hebben, bestudeerde Hopayter hun gebaren. Jarenlang volgden zij en haar collega’s chimpansees in het Budongo-woud en gorilla’s in Bwindi, Oeganda, waarbij ze hun gebaren vastlegden en hoe anderen daarop reageerden. “In principe is het mijn taak om ’s ochtends op te staan ​​en de chimpansees mee te nemen als ze uit de boom komen, of de gorilla’s als ze uit het nest komen, en gewoon de dag met ze door te brengen.” ze vertelde me. Ze zegt dat ze tot nu toe ongeveer 15.600 gevallen van gebarenuitwisseling tussen apen heeft geregistreerd.

Om te bepalen of deze gebaren onvrijwillig of opzettelijk zijn, gebruikt ze een methode die is overgenomen uit onderzoek bij baby’s. Habiter zoekt naar signalen die leiden tot wat zij een ‘blijkbaar bevredigende uitkomst’ noemt. De methode is gebaseerd op de theorie dat onwillekeurige signalen voortduren, zelfs nadat luisteraars de betekenis ervan begrijpen, terwijl opzettelijke signalen stoppen zodra de zender van het signaal beseft dat de luisteraar het signaal heeft begrepen. Dit is het verschil tussen het constante huilen van een hongerig kind nadat haar ouders een fles zijn gaan halen, en mijn smeekbeden aan jou om wat koffie voor me in te schenken, dat stopt zodra je naar de koffiepot reikt, legt Habiter uit. Om naar een patroon te zoeken, zegt ze dat zij en haar onderzoekers ‘naar honderden gevallen, tientallen gebaren, verschillende individuen hebben gekeken die hetzelfde gebaar op verschillende dagen gebruikten’. Tot nu toe heeft de analyse van haar team zich beperkt tot video-opnames van vijftien jaar lang Tientallen apengebaren Dat leidt tot ‘blijkbaar bevredigende resultaten’.

Deze gebaren kunnen ook voor ons duidelijk zijn, zij het minder dan ons bewustzijn. Habiter paste haar techniek toe op 1- en 2-jarige preverbale kinderen, waarbij ze werden gevolgd om hun gebaren vast te leggen en hoe deze de aandachtige anderen beïnvloedden, “alsof het kleine aapjes waren, wat ze in feite ook zijn”, zegt ze. Ze plaatste ook korte video’s van de gebaren van de apen online en vroeg volwassen bezoekers die geen tijd met mensapen hadden doorgebracht om te raden wat ze dachten dat ze bedoelden. Ik vond het pre-verbaal Menselijke kinderen gebruiken minstens 40 tot 50 gebaren Uit het apenrepertoire konden volwassenen de betekenis van op video opgenomen apengebaren correct raden in een tempo dat “veel hoger was dan bij toeval verwacht zou worden”, meldden Hobaiter en Kirsty E. Graham, een postdoctoraal onderzoeker in het Hopeter-lab, schreef in een PLOS Biology-paper uit 2023.

Opkomend onderzoek lijkt te suggereren dat er niets bijzonders is aan menselijke taal. Andere soorten gebruiken woordachtige opzettelijke signalen, net als wij. Van sommige, zoals Japanse tieten en babbelaars, is bekend dat ze verschillende signalen combineren om nieuwe betekenissen te creëren. Veel soorten worden sociaal en cultureel overgedragen en voldoen aan wat een basisvereiste kan zijn voor een georganiseerd communicatiesysteem zoals taal. Er blijft echter een hardnekkige waarheid bestaan. Soorten die taalkenmerken gebruiken in hun communicatie hebben weinig duidelijke geografische of evolutionaire overeenkomsten. Ondanks jarenlang onderzoek heeft niemand een communicatiesysteem ontdekt met alle kenmerken van taal bij welke soort dan ook dan de onze.