Deze prachtige donkere nevel ziet eruit als een kosmische schildwacht die naar de sterren kijkt: ScienceAlert

Kijk diep genoeg in de duisternis van de ruimte, je zult allerlei vormen vinden die tot de verbeelding spreken. Blijf staren en je zult snel ontdekken dat ons universum vreemder en wonderbaarlijker kan zijn dan alles wat de menselijke geest kan bedenken.

Een recente afbeelding vrijgegeven door de European Southern Observatory (ESO) ving een kleine glimp hiervan op kosmische schaal: De donkere nevel, met een doorsnede van 7 lichtjaar, ziet eruit als een gigantisch baken dat naar de koude, zwarte leegte kijkt. Misschien is het een cyclopische reus die op zoek is naar planeten om te verslinden. Of de dood zelf, die door de lucht spookt, bedekt met schaduwen.

Verre van een vernietiger van werelden te zijn, vertegenwoordigt deze duisternis iets veel vruchtbaarders.

De nieuwe opname is gemaakt met ESO’s Very Large Telescope ter ere van de 60ste verjaardag van het observatorium. Het thema van de foto is eng kegelvormige nevelonderdeel van een groter complex op 2500 lichtjaar afstand genaamd de NGC 2264 In het sterrenbeeld Monoceros (de eenhoorn).

Het lijkt misschien niet op de meeste andere nevels Je bent eraan gewend ze te zien, helder gloeiend met een ingewikkelde reeks kleuren. Dit komt omdat niet alle nevels hetzelfde zijn. sommige licht reflecteren van nabije sterren. sommige geïoniseerd met sterren erin, Ze stralen hun eigen licht uit.

Sommige, zoals de Kegelnevel, zijn donker en dik stof dat zichtbaar licht absorbeert. Alleen licht met golflengten die onzichtbaar zijn voor het menselijk oog, zoals infrarood en radio, kan er doorheen dringen.

Ondoorzichtige nevels van dit type staan ​​bekend als moleculaire wolken. Hiertoe behoren enkele van de interessantste nevels die er te vinden zijn: de plaatsen waar jonge sterren worden geboren. Het stof is een effectieve bron van infrarood licht, dat warmte-energie afvoert en de wolk afkoelt. Zonder de externe druk van hitte zou de zwaartekracht de klonten stof en gas overweldigen en samenpersen.

Deze dichte bosjes vormen sterzaden. Terwijl ze roteren, trekken ze meer massa aan dan de omringende wolk, waardoor de groeiende protoster de druk krijgt die nodig is om fusie in zijn kern te beginnen.

Bij een bepaalde massa produceert de ster wat astronomen helderheid noemen reacties. Uitbarstingen van plasma die worden versneld door de magnetische veldlijnen van de ster barsten uit de polen, sterke stralingsdruk gegenereerd door het ultraviolette licht van de ster. Beide dragen bij aan de stellaire winden die materiaal wegduwen van de jonge ster.

Dit is wat de Kegelnevel zijn iconische vorm geeft. De jonge sterren, die blauw en heet branden (hoewel ze in de nieuwe afbeelding goudkleurig lijken), bevinden zich op een punt in hun leven waarop hun reacties wegschieten in de stoffige nevel. Soortgelijke operaties zijn uitgehakt voor beroemdheden pijlers van de schepping Structuren binnen de Adelaarsnevel.

Omdat infrarood licht deze dichte wolken kan doordringen, zijn instrumenten die het universum in infrarood licht kunnen zien – zoals de James Webb Space Telescope – van onschatbare waarde voor het onthullen van details van de stervormingsprocessen die daarin plaatsvinden.

Maar beelden met zichtbaar licht, zoals die van de VLT, laten details zien die bij andere golflengten verdwijnen. Alleen door het volledige spectrum te bestuderen, kunnen we een alomvattend begrip krijgen van alles wat een rol speelt in deze raadselachtige en prachtige structuren.

U kunt versies van de nieuwe afbeelding op achtergrondformaat downloaden Van de ESO-website.