De wolharige mammoet keert terug. Moeten we ze eten?

aEn welk harig beest, wiens horloge eindelijk komt, verslapt naar een laboratorium dat wordt geboren?

Ongeveer 3900 jaar geleden pufte op het Siberische vasteland de laatst bekende wolharige mammoet. Sindsdien kennen mensen mammoeten alleen door hun overblijfselen: verspreide botten en een paar bevroren lijken, met de verspreide overblijfselen van de ruige vacht van een dag. Deze overblijfselen hebben eeuwenlang onze nieuwsgierigheid aangewakkerd – een nieuwsgierigheid die ooit verzadigd zou kunnen worden. Colossal Biosciences, een in Texas gevestigde startup, gebruikt genetische manipulatie om soorten weer tot leven te brengen.

“De wolharige mammoet was de bewaker van een gezondere planeet”, zegt het bedrijf. Met behulp van geborgen mammoet-DNA zal Colossal Aziatische olifanten, de naaste verwanten van de soort, genetisch bewerken. Als haar plannen slagen, zal ze over zes jaar een mystieke reus – of zo dicht mogelijk een replica – produceren. Dit jaar haalde het bedrijf 75 miljoen dollar op bij investeerders.

En dus, zo’n 3.906 jaar nadat hij dacht dat hij onze rug zag, zou de wolharige mammoet zichzelf opnieuw kunnen leren kennen met mensen – een soort die nog nooit een groot zoogdier heeft gezien dat niet van eten houdt. Hun uitsterven was niet alleen onze verantwoordelijkheid – het einde van de ijstijd heeft de omvang van hun potentiële leefgebied drastisch verminderd – maar, zoals sommige paleontologen beweren, is het prehistorie bezaaid met de lichamen van megafauna die we aten tot uitsterven. Gigantische luiaards, gigantische gordeldieren, verschrikkelijke wolven… wie diende? planeet aarde In die tijd moest hij op de been blijven.

Gezien de voor de hand liggende vooruitgang in mammoetrecreatie, kunnen we ook de voor de hand liggende vraag beantwoorden: moeten we ze opeten? Colossal noemde deze mogelijkheid niet, maar concentreerde zich in plaats daarvan op de ecologische voordelen van het herstellen van mammoeten: de zware gang van het dier maakt de permafrost dikker, of de laag permanent bevroren grond, grind en zand onder het aardoppervlak, waardoor het niet ontdooit en broeikasgassen vrijgeeft. “Als het gigantische steppe-ecosysteem nieuw leven kan worden ingeblazen, kan het helpen om de snelle opwarming van het klimaat te keren en, nog belangrijker, de Arctische permafrost te beschermen – een van ’s werelds grootste koolstofafzettingen”, zegt het bedrijf.

Je kunt je echter afvragen of mensen net als hun voorouders geneigd zouden zijn om te genieten. We zullen op een gegeven moment moeten beslissen of we ook wolharige mammoeten willen eten – en inderdaad welke andere soort we kiezen om te laten herleven. Eet je ze?

Ze zou erop voorbereid zijn, zegt Holly Whitelaw, directeur van hernieuwbare voeding en landbouw. “Ik zou alles eten dat holistisch is gekoesterd”, zegt Whitelaw. Ze zegt dat zwervende dieren een goede bodemgezondheid hebben; Ze verspreiden zaden en microben terwijl ze rondzwerven. Hoe gezonder de Arctische bodem, hoe meer graslanden het ondersteunt en hoe meer koolstof uit de atmosfeer. “Het is alsof je de wolven terugbrengt”, zegt Whitelaw. “Je krijgt dat volledige systeemniveau weer beter werkend.”

Victoria Heridge, paleontoloog bij het Museum of Natural History en expert op het gebied van wolharige mammoeten, riep op tot voorzichtigheid. Dr. Heridge zei dat tijdens de uitvoering van dit soort milieuprojecten: telegraaf“Je doet een bio-engineering-experiment, als je doel dat is” [met], zal op wereldschaal verandering teweeg brengen. De vraag wordt: wie manipuleert het klimaatsysteem van de planeet? “

Praten met onafhankelijkDr. Heridge uitte zijn bezorgdheid over de oorsprong van deze mammoeten. “Ik heb een probleem met alles wat met draagmoeders te maken heeft”, zegt ze. Je zult genetisch gemodificeerd mammoetamalgaam in Aziatische olifanten vervoeren, waardoor ze worden blootgesteld aan aanzienlijke pijn en medische risico’s.

Dit zijn bezwaren tegen het project zelf, niet het idee om aan het eind mammoetvlees te eten. Dr. Heridge acht dit scenario onwaarschijnlijk, maar brengt een hypothetisch scenario naar voren waarin je zou overwegen om mammoetvlees te eten. 100 jaar vooruitspoelen. Stel je voor dat Siberië geen moeras is, er is een plek voor wollige olifanten om te zwerven, waad niet in een moeras vol muggen. Stel dat het ze lukt om op dit punt 20.000 wolharige olifanten groot te brengen. Ze zwerven door Banff en veroorzaken ravage, om te houden. Deze bewoners moesten een jaarlijkse lynchpartij doen. Zou ik het weigeren? Nee. Maar er zijn veel voorbehouden.”

Weidemammoeten hebben een goede verhouding van omega:3 tot omega:6 vetten, zegt Whitelaw, waardoor ze een goede voedselkeuze zijn. Met dit in gedachten is het gemakkelijk voor te stellen dat paleo-enthousiastelingen aan de vraag van de consument voldoen. Dr. Heridge is echter opnieuw sceptisch. “Het idee dat je op deze ouderwetse manier kunt afvallen, is echt problematisch”, zegt ze. “Er is een naïef idee dat er een verloren Eden is. Onze kijk erop is gebaseerd op niets anders dan wishful thinking en stereotypen.”

Er zijn andere manieren om naar deze vraag te kijken. Denkers zoals Brian Tomasek, auteur van de blog Artikelen over het verminderen van lijdenstelt hij dat als je dieren gaat eten, “het over het algemeen beter is om grotere dieren te eten, zodat je meer vlees krijgt in een gruwelijk leven en een pijnlijke dood. Een runderkoe produceert bijvoorbeeld meer dan 100 keer zoveel vlees per dier dan een kip, dus omkeren van het eten van alle kip naar al het rundvlees zal het aantal gedode boerderijdieren met meer dan 99 procent verminderen.”

Kijkend naar de kwestie van het eten van wolharige mammoeten, zegt Tomasek: “Woly mammoeten wegen ongeveer 10 keer zoveel als een koe, dus het eten van mammoeten in plaats van jonge dieren zal de diersterfte nog meer verminderen.”

We moeten ook nadenken over de manier waarop de mammoet stierf. “Of de dood door de jacht beter of slechter is dan een natuurlijke dood in het wild, hangt af van hoe lang het duurt voordat de mammoet sterft nadat hij is neergeschoten, en hoe pijnlijk de schotwond is tot hij doodgaat”, zegt Tomasek. Hij zegt dat wilde herten er 30-60 minuten over kunnen doen om te sterven nadat ze in de longen of het hart zijn geschoten. Hun hersenen zijn een heel klein doelwit, al kan dat voor een mammoet anders zijn.

Er zijn hier veel concurrerende overwegingen. Hoewel het verjongen van Arctische graslanden gunstig kan zijn voor het klimaat, kan het ook leiden tot grotere aantallen dieren in het wild. Tomasek beschouwt dit als slecht nieuws. “Bijna alle landdieren zijn ongewervelde dieren of kleine gewervelde dieren die enorme aantallen nakomelingen produceren, van wie de meesten kort na de geboorte pijnlijk sterven.”

Sterk verzet tegen het idee komt van Elisa Allen, PETA’s vice-president van programma’s. Allen stelt dat we ons moeten concentreren op het beschermen van bestaande soorten, waarvan de leefgebieden snel verdwijnen, in plaats van het nieuw leven in te blazen van soorten die hun leefgebied al hebben verloren: andere leden ervan wanneer dat niet nodig is. industrie ligt in lab-made of bedrukt vlees.” Driedimensionaal”.

Gacy Reis-Anthes, mede-oprichter van het Sentience Institute, is van mening dat het toepassen van deze technologie op wolharige mammoeten ethisch gezien het beste is voor hun jacht. “Een van de meest dringende uitdagingen waarmee de mensheid in de 21e eeuw wordt geconfronteerd, is het beëindigen van de onethische en niet-duurzame industrie van de bio-industrie”, zegt hij. “Gekweekt vlees is een van de meest veelbelovende alternatieven, dus als mammoetvlees mensen enthousiast maakt, ben ik er enthousiast over. Het zou erg verspillend zijn om levende mammoeten te fokken en te kweken als we op duurzame wijze vleesweefsel in bioreactoren kunnen kweken. .”

Dit zou voorkomen wat Anthes ziet als een inherente fout om, voor ons geluk, een wezen te doden dat kan denken en voelen. Hij houdt van technologie, zegt hij, maar benadrukt dat het belangrijk is om “de grenzen van respect en de lichamelijke integriteit van levende wezens te handhaven. Een van de meest vruchtbare beperkingen was het recht om niet te bezitten en te exploiteren ten behoeve van anderen. Dit geldt voor mensen, maar realiseert het steeds meer voor dieren, en is een fundamentele pijler in Verantwoord omgaan met andere wezens.

“Het zou een grote tragedie zijn als we onze technologische arm terug in de ijstijd zouden bereiken en deze majestueuze individuen van onze tijd zouden maken om ze te gebruiken en te exploiteren voor ons eigen voordeel.”

Voor onze voorouders, die gebouwen bouwden van mammoetbotten, was dit geen probleem voor hun helft. Maar laten we ons een mammoetgerecht voorstellen dat niet is afgeleid van de jacht, maar van een bioreactor. Hoe zal het smaken? Whitelaw heeft een gok. “Ik denk dat het een beetje op varkensvlees zal lijken. Je zult het lang en langzaam moeten koken om het vet te verminderen om het te maken. Of misschien kun je het lekker en knapperig maken.”

Zorg echter wel voor die vacht.