De ‘verloren stad’ diep in de Atlantische Oceaan is anders dan al het andere dat we op aarde hebben gezien

De realiteit van wat zich in onze oceanen bevindt, heeft mensen sinds mensenheugenis gefascineerd, dus het is geen wonder dat we talloze mythen over de onderwaterdieptes ervan hebben gecreëerd.

Maar ga opzij, Atlantis, wetenschappers hebben een echte verloren stad onder de golven ontdekt, en deze stad is afgestemd op het leven.

Dit torenhoge rotsachtige gebied ligt ten westen van het Mid-Atlantische gebergte, honderden meters onder het oppervlak van de Atlantische Oceaan, en bestaat uit massieve muren, kolommen en monolieten die zich uitstrekken tot een hoogte van meer dan 60 meter (200 voet).

Voor alle duidelijkheid: het is niet de thuisbasis van een lang vergeten menselijke beschaving, maar dat maakt zijn aanwezigheid niet minder belangrijk.

Het hydrothermale veld, dat bij de ontdekking in 2000 de ‘Verloren Stad’ werd genoemd, is de langst bekende ontluchtingsomgeving in de oceaan. WetenschapswaarschuwingRapporten.

Er is nog niets vergelijkbaars op aarde gevonden en experts denken dat het inzicht kan verschaffen in ecosystemen die elders in het universum zouden kunnen bestaan.

Al meer dan 120.000 jaar voeden slakken, schaaldieren en microbiële gemeenschappen zich via de ventilatieopeningen in het veld, die waterstof, methaan en andere opgeloste gassen in het omringende water afvoeren.

Ondanks de afwezigheid van zuurstof leven er in deze barre omgeving ook grotere dieren, waaronder krabben, garnalen en slangen. Hoewel het zeldzaam is.

De koolwaterstoffen die door de ventilatieopeningen werden geproduceerd, werden niet veroorzaakt door zonlicht of kooldioxide, maar door chemische reacties op de zeebodem.

Dit is hoe het leven zich ongeveer 3,7 miljard jaar geleden op onze planeet heeft kunnen vormen, en hoe het zich op een andere planeet had kunnen vormen.

“Dit is een voorbeeld van het soort ecosysteem dat op dit moment actief zou kunnen zijn op Enceladus of Europa”, zegt microbioloog William Brazelton. Smithsonisch In 2018, verwijzend naar respectievelijk de manen van Saturnus en Jupiter.

“En misschien Mars in het verleden.”

(Links) De torens van de Lost City worden verkend met een op afstand bestuurbaar voertuig; (Rechts) Bacteriën die op een calcietopening leven(Dr. Kelly/Universiteit van Washington)

De hoogste monoliet in de Verloren Stad heet Poseidon, naar de Griekse god van de zee, en is ruim 60 meter hoog.

Ondertussen, net ten noordoosten van de toren, is er een helling waar ventilatieopeningen “huilen” met vloeistof, waardoor “clusters van kleine, veelvertakte carbonaatuitgroeiingen ontstaan ​​die zich naar buiten uitstrekken als de vingers van opgeheven handen”, aldus onderzoekers van de Universiteit van Washington. . .

Er gaan nu stemmen op om de Verloren Stad op de Werelderfgoedlijst te plaatsen om het natuurverschijnsel te beschermen, vooral in het licht van de neiging van de mens om waardevolle ecosystemen te vernietigen.

In 2018 werd bevestigd dat Polen dit had gedaan Hij heeft de rechten verworven Voor diepzeemijnbouw rond het thermische veld.

Hoewel de Verloren Stad in theorie niet door dergelijke acties zou worden getroffen Wetenschapswaarschuwing Hij merkt op dat het vernietigen van omliggende gebieden onbedoelde gevolgen kan hebben.

abonnement Voor onze gratis wekelijkse Indy100-nieuwsbrief

Deel uw mening in ons democratische nieuws. Klik op het upvote-pictogram bovenaan de pagina om dit artikel hogerop te brengen op de indy100-ranglijst