De ontdekking van een grot op de maan opent nieuwe mogelijkheden voor menselijke nederzettingen

Bijna 55 jaar na de lancering van Apollo 11 – de eerste missie om mensen naar de maan te sturen – hebben wetenschappers bewijs gevonden van een groot grottenstelsel nabij de landingsplaats van die astronauten.

Met behulp van radarbeelden gemaakt door NASA’s maanverkenningsorbiter In 2010 konden onderzoekers vaststellen dat enorme kraters die op afbeeldingen van de maan worden aangetroffen, in feite ‘plafondopeningen’ kunnen zijn van grote grotten en tunnels die zich onder het oppervlak van de maan bevinden.

Deze objecten kunnen ongelooflijk waardevol zijn voor toekomstige astronauten die zich op de maan willen vestigen en als geschikte schuilplaats voor een maanbasis kunnen dienen.

De grot is toegankelijk via een gat in het goed bestudeerde gebied Kalme zee (Zee van Rust). Dit is een groot bassin dat voornamelijk uit basalt bestaat. Neil Armstrong en Buzz Aldrin landden op 20 juli 1969 in dit gebied.

Hoewel het onwaarschijnlijk is dat de Zee van Rust de eerste plaats zou zijn waar mensen zich op de maan proberen te vestigen, maakt de aanwezigheid van één grot het bestaan ​​van andere grotten zeer waarschijnlijk, dus verwachten wetenschappers nu dat er andere grotten zullen bestaan ​​op locaties die geschikter zijn. voor menselijke nederzetting.

De Zee van Rust is niet de eerste keuze voor wetenschappers om een ​​menselijke basis te vestigen, omdat deze niet een van de andere belangrijke componenten bevat die nodig zijn om te overleven. Er bevindt zich geen ijs op de maanevenaar en daarom is er geen kans op vorming van welk type ijs dan ook. Gemakkelijke toegang tot water Voor astronauten is de evenaar de perfecte plek om te drinken, zuurstof te onttrekken en dit af te breken tot raketbrandstof. Dit maakt de evenaar een geweldige plek om te landen en te bezoeken, maar een slechte keuze om je kamp op te zetten.

IJs wordt waarschijnlijk gevonden aan de polen van de maan, dankzij de schaduw die de maan beschermt tegen het felle zonlicht. De polen zijn dus onze eerste keuze om zich op de maan te vestigen, omdat dit de hoeveelheid water vermindert die we mee moeten nemen.

De hier bestudeerde ventilatieopening staat eenvoudigweg bekend als de Mare Tranquillitatis-krater en is een van de ongeveer 200 bekende ventilatieopeningen op het maanoppervlak. Het werd voor het eerst gefotografeerd in 2010 en er wordt vermoed dat het een gat is dat naar een grotten- of tunnelsysteem leidt, maar we hebben dit tot nu toe niet kunnen bevestigen.

Op papier Gepubliceerd in Natuurlijke astronomieLeonardo Carrer van de Universiteit van Trento in Italië en collega’s rapporteren bewijs dat dit gat daadwerkelijk naar een grot beneden leidt, en misschien naar een groter systeem van tunnels en kanalen. De Mare Tranquillitatis-krater is ongeveer 100 meter breed, met steile wanden die zich tussen 130 en 170 meter naar beneden uitstrekken, waardoor het de diepste bekende maankrater is.

Door de radargegevens opnieuw te analyseren en computersimulaties te gebruiken om de kraters te reconstrueren, konden wetenschappers vaststellen dat een deel van de radar die naar de satelliet werd teruggekaatst afkomstig was van een ondergronds grotkanaal van minstens tientallen meters lang. Dit suggereert dat de krater van de Sea of ​​Tranquility naar een toegankelijke grot onder het maanoppervlak leidt.

Een spannend vooruitzicht

Deze ontdekking is erg opwindend, omdat het een veelbelovende locatie vertegenwoordigt voor toekomstige schuilplaatsen en bases op de maan. Naast het bieden van een natuurlijke beschutting tegen schadelijke kosmische straling, zorgt het grottensysteem ook voor een constante temperatuur.

De oppervlaktetemperatuur van de maan fluctueert in de loop van de weken dramatisch vanwege het ontbreken van een atmosfeer die de warmte vasthoudt. Tijdens de maandag kan de temperatuur in zonlicht stijgen tot 121 ° C (250 ° F) en na het vallen van de avond dalen tot -133 ° C (-208 ° F). Er wordt verwacht dat de schaduw van het ondergrondse grottenstelsel de temperatuur consistenter zal reguleren, waardoor het bouwen van een schuilplaats erin veel gemakkelijker wordt.

Op dezelfde manier botsen kleine asteroïden vaak met de maan vanwege het gebrek aan atmosferische bescherming. Het is dus belangrijk om in een schuilplaats te zijn die sterk genoeg is om een ​​botsing te overleven. De grot biedt hiervoor de perfecte oplossing.

Hoewel het hebben van een grot om in te schuilen de hoeveelheid materiaal die we naar de maan moeten brengen kan verminderen om ons daar te kunnen vestigen en een langdurige menselijke aanwezigheid te hebben, zijn er nog steeds enkele hindernissen die moeten worden overwonnen.

De wanden van de krater zijn bijvoorbeeld steil en meer dan 100 meter hoog, wat betekent dat toekomstige ontdekkingsreizigers een veilige manier zullen moeten vinden om af te dalen in de grotten en te stijgen wanneer ze het oppervlak verkennen.

Dit kan de vorm aannemen van ladders of complexere systemen Vergelijkbaar met jetpacksMaar gelukkig betekent de lage zwaartekracht van de maan dat dit probleem minder ernstig is dan op aarde. We zullen ook de structurele integriteit van de grotten moeten evalueren voordat we erin trekken.

Uit het onderzoek bleek ook dat het ondergrondse systeem 30 tot 80 meter lang en ongeveer 45 meter breed kan zijn. Dit zou het groot genoeg maken om verschillende ‘maanhuizen’ te bouwen. De grond lijkt ook vlak genoeg om zonder grote werkzaamheden of voorbereiding op te bouwen.

De meest waarschijnlijke reden voor de maangrotten is dat ze oud zijn Lava buizenDit zijn tunnels die zijn ontstaan ​​toen de maan miljoenen jaren geleden nog vulkanisch actief was. Stromende lava kan zich ontwikkelen tot een vaste, aaneengesloten korst, die een dak boven de stromende lavastroom vormt. Er ontstaat dan een opening zodra de lavastroom stopt.

Beter dan de grot in de Zee van Rust is de ontdekking van andere soortgelijke structuren nabij beide polen van de maan. Astronauten zouden dan het beste van alles hebben: beschutting tegen de barre omstandigheden op de maan en toegang tot zoet water. Ijskoud water Het wordt gevonden in de schaduwrijke kraters aan de polen van de maan. Dit zou een uitstekende gelegenheid zijn om de kosten en moeilijkheden van het zich voor een lange periode op de maan vestigen te verminderen.

Het feit dat we ze vanuit de ruimte kunnen observeren, stelt ons ook in staat missies te plannen om deze natuurlijke toevluchtsoorden te gebruiken. Dit kan betekenen dat toekomstige astronauten in vulkanische grotten op de maan zullen leven.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Gesprek Onder Creative Commons-licentie. Lezen Origineel artikel.