De Nobelprijs voor de natuurkunde is toegekend aan drie wetenschappers voor hun werk bij het onderzoeken van kwantumgekte

Het addertje onder het gras met Dr. Clauser’s ontdekking en kwantummechanische beschrijving van deze angstaanjagende handeling was dat de correlaties pas naar voren kwamen na individuele deeltjesmetingen, toen de natuurkundigen hun resultaten achteraf vergeleken. Verstrengeling leek echt, maar het kon niet worden gebruikt om informatie sneller dan de snelheid van het licht te communiceren.

Dr. Clauser bracht het grootste deel van het decennium door met zich zorgen te maken over mazen in de wet die hij misschien over het hoofd had gezien. Een mogelijkheid, de lokale maas in de wet genoemd, was dat de laboratoriumtools informatie naar elkaar lekten.

Voer d in. Aspect wie? Hij is nu professor aan de Universiteit van Parijs-Saclay in Parijs en aan de Polytechnische Hogeschool in Palaiseau, Frankrijk. In de jaren zeventig, op weg naar zijn doctoraat, bracht hij drie jaar door met het vervullen van nationale dienstvereisten door les te geven in Kameroen, waarbij hij in zijn vrije tijd de kwantummechanica op de tocht zette. In een interview met het Nobelcomité zei hij dat hij terugkeerde naar Frankrijk, klaar om de uitdaging van Dr. Bells werk aan te gaan.

In 1982 probeerden Dr. Aspect en zijn team aan de Universiteit van Parijs de maas van Dr. Clauser te omzeilen door de richting te veranderen waarin de polarisaties van fotonen elke 10 nanoseconden werden gemeten, terwijl de fotonen al in de lucht waren en te snel voor hen. om met elkaar te communiceren. Ook hij verwachtte dat Einstein gelijk zou hebben.

De resultaten van dr. Aspect verstrengeling op de kaart als een echt fenomeen dat natuurkundigen en ingenieurs kunnen gebruiken. De kwantumvoorspellingen waren correct, maar er zijn nog meer potentiële mazen in het Bell-experiment van Dr. Clauser die moeten worden gedicht voordat kwantumfysici de overwinning op Einstein kunnen claimen.

Zo werden de polarisatierichtingen veranderd in het experiment van D.

Destijds nam Anton Zeilinger – een professor aan de Universiteit van Wenen, die met zijn groep waarschijnlijk naar voren kwam als de leidende leider in kwantumbedrog – het stokje over. In 1998 voegde hij meer willekeur toe aan Bell’s experiment, waarbij hij generatoren voor willekeurige getallen gebruikte om de richting van polarisatiemetingen te veranderen terwijl verstrengelde deeltjes zweefden.