De man met het pistool in de metro van Brooklyn schiet nog steeds op grote schaal: live-aankondigingen

Voor Shahana Ghosh, een eersteklas lerares aan PS 24 in Sunset Park, begon de dag als de andere, twee blokken van het metrostation waar de opnames van dinsdag plaatsvonden.

Na een ochtendvergadering met andere docenten, zaten zijn leerlingen om 8.10 uur in de klas en waren klaar om lees- en wiskundelessen te nemen. Een half uur later kwam er een aankondiging in de PA-setting: School “slaapzaal” – een soort lock-out waar de lessen gewoon zouden doorgaan, maar niemand het gebouw kon betreden of verlaten.

Dinsdag om 9.00 uur stuurde een collega van mevrouw Ghosh haar een sms waarin ze uitlegde waarom ze dinsdag niet op school was: de schietpartij in het metrostation 36th Street.

“Het was erg moeilijk vandaag”, zei mevrouw Ghosh. “Het was alsof ik niets ooit had behandeld.”

Omdat de kinderen in haar klas zo klein waren, werden er geen aankondigingen gedaan over het nieuws om hen bang te maken, en mevrouw Ghosh moest de hele dag zwijgen. Toen haar leerlingen merkten dat haar telefoon onophoudelijk rinkelde, kondigde ze aan hoe laat ze aan het spelen was en hield ze bezig.

“Ik doe heel mijn best om het bij elkaar te houden en mijn angst laat niets zien”, zei mevr. zei Gosh. “De kinderen waren aan het eind van de dag met Play-Dow aan het spelen en ze wilden me het ijs laten zien dat ze hadden gemaakt, en ik zei: ‘Stuur een sms naar je moeder en probeer ervoor te zorgen dat ze je kan ophalen, maar bedankt!'”

Annie Tong, een lerares in de vierde en vijfde klas op een school ongeveer anderhalve kilometer van waar de schietpartijen plaatsvonden, redde haar leerlingen van het hele verhaal nadat de school een bevel tot onderdak had gekregen en vertelde haar leerlingen dat het een oefening was. .

“We waren allemaal in paniek”, zei ze. “We hebben het zo normaal mogelijk gehouden.”

Mevr. Hoewel Tang zijn studenten kon betrekken bij kunst- en wetenschapsprojecten, merkten sommige van zijn studenten dat er iets mis was. Sommigen vroegen zich af waarom hij op een zonnige dag niet naar buiten kon en dat de vergrendelingstraining enkele uren zou duren.

Aan het eind van de dag waarschuwde mevrouw Tang haar studenten dat het te lang zou kunnen duren voordat ze thuis waren en dat hun familie, vrienden of andere familieleden hen misschien zouden komen ophalen. Onmiddellijk vroeg een van zijn studenten of er een schietpartij was.

“Ik heb de waarheid verteld, maar niet de hele waarheid”, zei hij. “Iedereen is in orde. Niemand stierf omdat ik de studenten niet bang wilde maken.”

“Ik heb specifiek tegen mijn kinderen gezegd dat hun ouders het hen moesten vertellen”, voegde hij eraan toe.

Omdat alle treinen in het gebied na school dicht gingen, nam mevrouw Tong een boot naar huis en zei mevrouw Ghosh tegen haar neef dat ze moest rijden.

Mevrouw die de chaos van de dag probeerde te verdrijven door het avondeten te koken. Ghosh zei dat hij begon na te denken over hoe hij met zijn eersteklassers over filmen kon praten. Hij zal het gesprek concentreren op het uiten van hun gevoelens en uitleggen wat ze moeten doen als ze in een dergelijke situatie vast komen te zitten.

“Ik denk dat we moeten praten over wie anderen pijn doet en waarom het gebeurt”, zei ze. zei Gosh. “Een van de grootste vragen die deze kinderen altijd hebben is: ‘Waarom hebben ze dat gedaan?’ Dit is de moeilijkste vraag van allemaal omdat we geen antwoord hebben.

Mevrouw Tong, die zei dat ze van plan is om vanavond een andere leraar samen te persen met een vriend, zei dat ze niet wist hoe ze morgen met haar leerlingen moest praten over schieten in de klas, maar ze wist dat haar leerlingen haar vragen zouden stellen. Hij zei ook dat het morgen filmdag zou moeten zijn.

“We moeten gelukkig zijn en ik weet niet hoe het zal zijn”, zei hij. “Ik kan me voorstellen dat er studenten zullen zijn die dat niet zijn, omdat het zo eng is.”