De Europese vlaggenschipsatelliet ERS-2 brandt op boven de Stille Oceaan

Een Europese satelliet die baanbrekend is voor veel van de technologieën die worden gebruikt om de planeet en haar klimaat te monitoren, is op aarde gevallen.

Het twee ton wegende ERS-2 ruimtevaartuig verbrandde in de atmosfeer boven de Stille Oceaan.

Tot nu toe zijn er geen ooggetuigenverslagen geweest over het einde van de missie of over enig puin dat het aardoppervlak heeft bereikt.

ERS-2 was een van de twee missies die de European Space Agency in de jaren negentig lanceerde om de atmosfeer, het land en de oceanen op nieuwe manieren te bestuderen.

Het duo volgde overstromingen, mat de oppervlaktetemperaturen van het continentale en oceaanoppervlak, volgde de beweging van ijsvelden en voelde het draaien van de grond tijdens aardbevingen.

Met name ERS-2 heeft een nieuwe mogelijkheid geboden om de beschermende ozonlaag van de aarde te beoordelen.

De terugkeer van de satelliet werd verwacht, hoewel niet gecontroleerd. Ze had geen effectief voortstuwingssysteem om haar vurige zinken te begeleiden.

Radar volgde de val ervan, en de European Space Agency zegt dat het einde om 17:17 GMT (18:17 CET) +/- één minuut kwam, boven de Noordelijke Stille Oceaan tussen Alaska en Hawaï, ongeveer 2.000 kilometer ten westen van Californië.

ESA's Earth Remote Sensing (ERS) ruimtevaartuig wordt beschreven als “de voorvaderen van aardobservatie in Europa”.

“Absoluut,” zei Dr. Ralph Cordy. “Op technologisch gebied kun je een directe lijn trekken van ERS helemaal naar de Europese Copernicus/Sentinel-satellieten die de planeet vandaag de dag in de gaten houden. ERS is waar het allemaal begon”, zei Airbus' Business Development Director Earth Observation tegen de BBC.

Dr. Ruth Mottram is glacioloog bij het Deense Meteorologisch Instituut. Ze herinnerde zich de revolutie die de ERS in zijn discipline teweeg had gebracht.

“Toen ik in de jaren negentig een student was, werd ons verteld dat de ijskappen zo koud en stabiel waren dat ze niet veel zouden veranderen; het zou tientallen jaren duren voordat we enige van de veranderingen zouden zien die we verwachtten als gevolg van de klimaatverandering. wijziging. “ERS heeft echt laten zien dat dit niet waar was, en dat er al grote veranderingen gaande zijn.”

Toen ERS-2 in 2011 stopte met opereren, kreeg het de opdracht zijn baan te verlagen van een hoogte van 780 kilometer boven de aarde naar een hoogte van 570 kilometer. Vervolgens hebben de controleurs de satelliet “gepassiveerd”: de tanks werden geleegd en het batterijsysteem volledig ontladen.

Verwacht werd dat de hogere atmosfeer het ruimtevaartuig binnen ongeveer vijftien jaar richting vernietiging zou slepen, een voorspelling die woensdag uitkwam.

In de jaren negentig waren de richtlijnen voor de beperking van ruimteschroot flexibeler. Repatriëring van overtollige ruimtevaartuigen binnen 25 jaar na het einde van de operaties werd aanvaardbaar geacht.

ESA's nieuwe 'zero puin'-charter. Er wordt nu aanbevolen dat de aflossingsvrije periode voor de verwijdering de vijf jaar niet overschrijdt. De toekomstige satellieten zullen worden gelanceerd met de nodige brandstof en de mogelijkheid om in korte tijd uit de baan te komen.

De grondgedachte is duidelijk: nu er zoveel satellieten in een baan om de aarde zijn gelanceerd, De kans op botsingen wordt steeds groter. ERS-1 faalde plotseling voordat ingenieurs de hoogte konden verlagen. Het bevindt zich nog steeds ruim 700 kilometer boven de grond. Op deze hoogte kan het wel 100 jaar duren voordat het op natuurlijke wijze naar beneden valt.

Het Amerikaanse bedrijf SpaceX, dat de meeste satellieten exploiteert die zich momenteel in een baan om de aarde bevinden (meer dan 5.400), heeft onlangs aangekondigd dat het er 100 zou neerhalen nadat het een fout had ontdekt die “de kans op falen in de toekomst zou kunnen vergroten.” Het wil het ruimtevaartuig verwijderen voordat eventuele problemen de missie bemoeilijken.

“De accumulatie van verlaten LEO’s in LEO gaat onverminderd door, waarbij 28% van de huidige langlevende LEO’s sinds de eeuwwisseling in een baan om de aarde zijn gebleven”, zeiden ze.

“Deze clusters van oncontroleerbare massa vertegenwoordigen het grootste potentieel voor het genereren van puin voor de duizenden nieuw ingezette satellieten die de mondiale ruimtevaarteconomie voeden.”