China’s Zero-Covid-beleid uitleggen in 30 seconden | Coronavirus

Sinds het begin van de Covid-pandemie heeft de Chinese regering gehandeld Een nultolerantiebeleid voor uitbraken van ziekten. Het resource-intensieve systeem van gerichte lockdowns, massatesten en quarantaines heeft het virus op afstand gehouden en het dodental is erg laag in vergelijking met andere landen. Nieuwere, meer draagbare varianten zoals Omicron een uitdagingen soms het systeem overweldigd.

Dit jaar hebben wijdverbreide sluitingen van gebouwen en hele provincies gezien, wat frustratie, angst en woede opwekte. Sommige, zoals die in Shanghai, Tibet en Xinjiang, zijn streng opgelegd, met als resultaat Voedseltekort en andere vormen van ontbering.

Onder het nul-Covid-beleid hebben lokale functionarissen een bijna onmogelijke taak gekregen: alle uitbraken beheersen met de minste sociale en economische ontwrichting. Ambtenaren riskeren een boete als ze worden geacht te hebben gefaald in hun reactie.

Maar gezondheidsexperts zijn het erover eens dat openstelling nu is Het zou leiden tot miljoenen doden. China heeft geen groepsimmuniteit, zijn binnenlandse vaccins zijn niet zo effectief als de in het buitenland gemaakte vaccins die Peking weigert goed te keuren, en zijn gezondheidssysteem zal waarschijnlijk instorten.

Recente beleidsaanpassingen hebben zich gericht op het verbeteren van de lage vaccinatiegraad bij ouderen. Vaccinaties werden aangemoedigd, maar waren niet verplicht, en men denkt dat angst, twijfel of zelfgenoegzaamheid hebben geleid tot afwijzing bij miljoenen oudere volwassenen.

Zero-Covid-maatregelen zijn in verband gebracht met meerdere tragedies, waaronder sterfgevallen als gevolg van vertragingen of weigering van gezondheidszorg en zelfmoorden. Dodelijke bouwbrand in Urumqi Het leidde tot een golf van protesten tegen de beperkingen van Covid Terwijl frustraties met hardline politiek etteren.

De regering bleef zet zich in voor Zero-Covid, een punt dat de Chinese leider Xi Jinping benadrukte toen hij vorige maand werd herbenoemd als hoofd van de Communistische Partij.