Britney Spears De Musical – Deadline

Matthijs Murphy

Slechte Assepoester Het had de gifappel kunnen zijn die de revisionistische verhalen voor eens en voor altijd heeft gedood, maar Britney Spears en AlweerVol met zijn hits en opgewektheid, kwam de nieuwe Broadway-musicalopening van vanavond om een ​​lang en gelukkig leven te bezorgen dat even onverwacht als charmant is. Slim, leuk, ziet er geweldig uit en alles met een beat waar je op kunt dansen, dit eerbetoon aan de gebroeders Grimm, de zusjes van de tweede golf, en niet in de laatste plaats de ontembare mevrouw Spears, is een traktatie.

Man en vrouw, choreograaf en choreograaf Keone & Mari Madrid werkten samen met boekschrijver Jon Hartmere om kleurrijke kunstconfectie te creëren, slim genoeg om af en toe een idioot te spelen, duurzaam genoeg om onderweg een paar punten te scoren en hij presteerde zo succesvol. Het lijkt erop dat een schare schoonheden, prinsessen, goochelaars en zeemeerminnen in volle bloei is aangekomen uit een aantal magische landen op Broadway. Bij nader inzien herken je er een aantal, waaronder Justin Guarini uit Amerikaans idool roem en meer dan een paar theatrale producties maken hier de sprong naar het sterrendom op Broadway.

Maar laten we het eerst over Britney hebben. Ze komt hier niet voor, noch wordt er naar haar verwezen (hoewel in de productienotities staat dat de nummers “volledig geautoriseerd en gelicentieerd waren door Britney na de Restauratie”), maar haar geest en vasthoudendheid – om nog maar te zwijgen van de muziekcatalogus die voor velen in het publiek is waarschijnlijk EEN GESCHENK DAT ZE NIET WIST DAT ZE WILLEN – Over deze productie heen zijn veel “luchtgebeeldhouwde” glitterbommen en vuurvliegjes gestrooid, gemaakt door de getalenteerde kunstenaar Daniel Wurtzel uit Brooklyn. nog een keer Vol mooie momenten die aankomen en wegdrijven als een zwevend glas wijn of vormveranderende bosvogels.

Het uitgangspunt is eigenlijk niet iets dat het Broadway-publiek niet heeft gezien: een verzameling sprookjes – Assepoester, Sneeuwwitje, Doornroosje, Raponsje, De prinses met de erwt, De kleine zeemeermin, de boze stiefmoeder en twee egoïsten. Meisjes, een goede fee en natuurlijk een willekeurig aantal perfecte prinsen – genoeg om vijf willekeurige producties te vullen de bossenEn de geest van de zusters komt om het voor zichzelf te doen zes, die tegenkwam kwaadaardig.

Maar een wens komt uit Alweer is dat hij opstaat zonder verontschuldiging of zelfs maar een lichte blos. Hartmeier en Madrid hebben het beste uit die optredens gehaald en hun eigen persoonlijkheid overal over gestrooid. Ja, we hebben deze personages gezien, maar niet de originele mijn revisie De personages – vroeger, wijzere moderne interpretaties van hun Grimm-tegenhangers, feministischer, sexier, meer open voor LGBTQ + -sympathie dan iets van Golden Age Disney. Wat zes Nee tegen Tudor Engeland Alweer Dat doet hij voor lang gebroken sprookjes.

Maar zoals een wijze maar zeer slechte goochelaar zei – nee, hij is niet hier – is er één ding dat deze shows niet krijgen: Betty Friedan. Hartmeyer’s grootste inspiratiebron is zijn magische weergave vrouwelijk mysterieDeze bijbel van het feminisme uit de jaren 60 zit in de mix. De brave meiden uit het land van de feeën – Snow en Cin, Rap en Pea en de rest – ontmoeten elkaar wekelijks in de “Scroll Club”, een voorloper van Oprah’s Book Club lang voordat ze zelfs maar een boek zien, ze mogen niet lezen een enkel boek (ze werden met opzet ongeschoold en ongeïnformeerd gehouden door de alwetende, tirannieke en vreselijk seksistische verteller, gespeeld door Broeder LymanAdam Godley).

onbekommerd en ontspannen gehouden – en dit geldt ook voor de dwaze Bleke Prins – zijn ze tevreden genoeg om hun goed uit het hoofd geleerde verhalen te parafraseren, die zo vaak worden nagespeeld, klaar voor zelfs de kleinste variatie of fout, ervan overtuigd dat het zou zijn rampzalig voor hen beiden – het zou kunnen. Ze zijn verbannen naar het angstaanjagende land van Story End – en voor een lief klein meisje brengt het elke dag dingen in beweging als ze haar favoriete verhalen begint te lezen.

Het is Assepoester (de beeldschone Briga Helan, in haar Broadway-debuut) die langzaamaan begint te vermoeden dat deze oude verhalen misschien niet alleen gezond zijn voor de jonge meisjes van vandaag, of voor haarzelf. Ze begon een vage ontevredenheid te voelen, het soort leegte dat veel Amerikaanse vrouwen uit de jaren vijftig zouden kunnen waarnemen. En net als ze zichzelf de vragen begint te stellen: wil ze echt nacht na nacht mank lopen als de klok 12 uur slaat, achtervolgd door een gewelddadige vreemdeling voor wie hij zijn grootste liefde is? – Ze krijgt bezoek van de legendarische, lang verbannen OFG – de originele Fairy Godmother – die er plezier in heeft een wens te vervullen waarbij geen stof betrokken is, en Sin een boek geeft, ja. En niet zomaar een boek, maar de unieke feministische klassieker.

Het duurde niet lang voordat de intellectuele wrok en wrok van Sin zich verspreidde naar de andere vrouwen van het land van de feeën, een beslissende wending toen de heldinnen ontdekten, door een onbeschaamde daad van het overtreden van regels, dat hun prins Charming, prins trouw en prins wat dan ook eigenlijk één zijn. en hetzelfde (“Oeps!… Ik heb het weer gedaan”, zingt Guarini als de dans voorbij is).

Het plot verder bederven zou echter oneerlijk zijn, aangezien je waarschijnlijk de meeste wendingen zult zien aankomen, of op zijn minst anticipeert op de gebeurtenissen in het algemene verhaal. Er zal natuurlijk nog lang en gelukkig zijn, en het zal in overeenstemming zijn met de gevoeligheden van de 21e eeuw. Maar zelfs niets anders onthullend, inclusief wie het lied van Spears zingt – onder hen zijn “Toxic”, “Baby One More Time”, “Lucky”, “I Wanna Go”, “Crazy” en “If I’m Dancing.” en “Passenger” en “Work Bitch” – dat zou de uitvoering van menig kleine musical bederven. Nou, stiefmoeder krijgt “Toxic” en “Work Bitch”, maar dat snap je waarschijnlijk al.

Het avontuur speelt zich af op de minimalistische set van Anna Fleischle die prachtig wordt versterkt door Kenneth Posners pulserende lichten, Sven Ortels Storybook-videoprojecties en Loren Elsteins slimme haar- en haarontwerpen die een klassieke sprookjesachtige stijl combineren (en Disney-iconen, zoals Snow’s tweekleurige jurk), blauw, geel, wit) met een post-Spice Girl-flits en het door Andrew Keister ontworpen geluid waar elke dansclub naar verlangt. De scherpe choreografie van de Madrilenen werkt de gestileerde bewegingen van klassieke Spears-video’s en boyband-routines bij met een atletische sfeer en onverwachte gratie.

Ondanks de aantrekkingskracht van deze creatieven, zou het project mislukken zonder zo’n goede cast. Om er maar een paar te noemen, Heelan’s Assepoester is het middelpunt, met de prachtige Aisha Jackson als bestie Sneeuwwitje, Guarini alle prinsesachtige perfectie, Godley die het beste haalt uit een ietwat onbepaalde verteller, en Jennifer Simard die scène na scène steelt als de heerlijk vileine vrouw de vader .

Simard die onlangs dezelfde welkomstdiefstal heeft gepleegd een bedrijf, is een geweldige zangeres met een onberispelijke komische timing, ze wordt op de lachafdeling uitgedaagd door komiek Brock Dillman in een winnend breed komisch optreden als de originele Fairy Godmother, een rol die een eerbetoon is aan de geesten van klassieke (maar onschatbare) ondersteunende dames zoals Mary Wicks en Jane Withers is evenzeer een baanbrekend feministisch icoon als hier vrijelijk wordt geciteerd. Het is OFG die tegen het einde een van de liefste kleine verrassingen van de show zal brengen, een teken van zegen in een productie die ons hart al heeft veroverd.

Titel: Alweer
plaats: Markies Broadway Theater
Regisseur en choreograaf: Keone en Mary Madrid
boek: John Hartmeyer
muziek: Hits van Britney Spears
De hoofdcast: Briga Heylan, Justin Guarini, Aisha Jackson, Jennifer Simard, Adam Godley, Brooke Dillmann, Amy Hellner Larsen, Tess Soltau, Gabrielle Pickford, Ashley Chew, Nathan Levy, Ryan Steele, Morgan Wheatley, Lauren Zakrin, Mila Weir
looptijd: 2 uur 30 minuten (inclusief pauze)