Arbeidsmigranten zijn het vergeten WK-team in Qatar

Vorige maand vertrokken er op een donderdagochtend meerdere vluchten naar Dubai, Doha, Abu Dhabi en Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië, de grootste werkgever van Nepalezen buiten de Golfstaten. Vertrekkende passagiers worden overgeplaatst naar een van de drie lijnen: een voor Nepalezen, een voor buitenlanders en een met een bord waarop “Nepalese Migrant Workers” staat. Deze baan was veruit de drukste.

Bijian Rai, 32, zei dat hij in zijn jonge jaren in tv-commercials en als model werkte voordat de banen opdroogden. Hij stond in de rij op het vliegveld en verliet zijn land, zijn familie en zijn 10 maanden oude zoon. Hij zei dat hij geen betere keuze had, te midden van het gebrek aan kansen en de ongebreidelde corruptie van een systeem dat de zwakken uitbuit.

“Soms voel ik me zo ongelukkig om een ​​Nepalees te zijn,” zei hij.

In Kathmandu zijn billboards, muren en bussen beplakt met advertenties die visum- en arbeidsbemiddelingsdiensten aanbieden tot in Canada, Australië, Japan en Zuid-Korea. Maar de sirenes voor banen in het buitenland loeien het hardst op het platteland.

In veel opzichten is er niets deftigs aan Sonigama Village, een verzameling van voornamelijk lemen en houten gebouwen omringd door rijen op rijen suikerriet- en rijstvelden. Zoals bijna elke stad en elk dorp in Nepal, is Sonigama het soort plek waar mannen die op zoek zijn naar werk graag vertrekken.

Aan de rand van het dorp zat Teetri Sharma op een met gras begroeide heuvel bij een vijver, wachtend op een lift naar een nabijgelegen dorp. Sharma zegt dat twee van haar zonen in de Golfregio zijn, een in Qatar en een op een plek die ze zich niet kan herinneren. Een paar minuten later naderde een man genaamd Ram Prasad Mandal het water. Gekleed in zijn besmeurde witte gewaad en overhemd leidt hij een buffel met een houten stok naar het water. Mandal, 55, zegt dat hij ook een zoon in de buurt heeft. Zijn oudste zoon, Upendra, werkt als schoonmaker in Dubai.