104 miljoen jaar oude fossielen onthullen oceaanverleden

Een team onder leiding van de Universiteit van Göttingen heeft de vroege aanwezigheid van onregelmatige zee-egels in de diepe oceaan beschreven.

Er wordt aangenomen dat diep in de afgrond van de oceaan de oudste en meest primitieve levensvormen op onze planeet zich lang geleden hebben gevormd. Tegenwoordig staat de diepzee bekend om zijn exotische dieren. Onderzoekers onderzoeken hoe Classificeren De diversiteit op de oceaanbodem is in de loop van de tijd geëvolueerd.

Er zijn hypotheses dat diepzee-ecosystemen herhaaldelijk herboren zijn na talloze massale uitstervingen en mariene verstoringen. Daarom kan het huidige zeeleven op deze diepten relatief recent zijn op de tijdlijn van de aarde. Er zijn echter steeds meer aanwijzingen dat delen van deze onderwaterwereld mogelijk ouder zijn dan eerder werd aangenomen.

Een onderzoeksteam onder leiding van de Universiteit van Göttingen heeft het eerste fossiele bewijs geleverd van een stabiele kolonisatie van de diepzeebodem door hogere klassen. ongewervelde dieren Voor een periode van minstens 104 miljoen jaar. Fossiele stekels van onregelmatige zee-egels (zee-egels) duiden op hun langdurige aanwezigheid sinds het paleolithicum. Krijt-tijdperk periode, evenals de evolutie ervan onder invloed van fluctuerende omgevingsomstandigheden. De resultaten zijn gepubliceerd in het tijdschrift Plus een.

Een groep zee-egelstekels uit verschillende perioden van de geschiedenis van de aarde vertoont een verscheidenheid aan vormen. Krediet: PLOS ONE, 2023 Wiz et al.

De onderzoekers onderzochten meer dan 1.400 sedimentmonsters uit putten in de Stille, Atlantische en Zuidelijke Oceaan die waterdiepten van 200 tot 4.700 meter vertegenwoordigen. Ze vonden meer dan 40.000 distelstukken en schreven deze op basis van hun structuur en vorm toe aan een groep die onregelmatige egels wordt genoemd.

Ter vergelijking legden de wetenschappers de morfologische kenmerken van de stekels vast, zoals vorm en lengte, en bepaalden ze de dikte van ongeveer 170 stekels uit elk van de twee tijdsperioden. Als indicator voor de totale massa zee-egels in het leefgebied – hun biomassa – kwantificeerden ze de hoeveelheid stekelige materie in het sediment.

Wat deze fossiele stekels documenteren is dat de diepzee voortdurend bevolkt is door onregelmatige zeeëgels, tenminste sinds het vroege Krijt, ongeveer 104 miljoen jaar geleden. Het biedt nog meer opwindende inzichten in het verleden: de verwoestende meteorietinslag aan het einde van het Krijt, ongeveer 66 miljoen jaar geleden, die leidde tot een wereldwijde massale uitsterving – waarbij dinosauriërs de belangrijkste slachtoffers waren – en ook grote verstoringen van de natuur veroorzaakte. diepe zee

Dit blijkt uit de morfologische veranderingen in de stekels: ze waren na de gebeurtenis dunner en minder gevarieerd van vorm dan voorheen. Onderzoekers leggen dit uit als het ‘Liliput-effect’. Dit betekent dat kleinere soorten het voordeel hebben dat ze massale uitstervingen overleven, wat resulteert in kleinere lichaamsgroottes. Misschien was de reden het gebrek aan voedsel op de bodem van de diepzee.

“Wij interpreteren veranderingen in stekels als een indicatie van de voortdurende evolutie en opkomst van nieuwe soorten in de diepzee”, legt Dr. Frank Weise van de afdeling Geobiologie van de Universiteit van Göttingen, hoofdauteur van het onderzoek, uit. Hij bevestigt nog een ontdekking: “Ongeveer 70 miljoen jaar geleden nam de biomassa van zee-egels toe. We weten dat het water tegelijkertijd afkoelt. Deze relatie tussen diepzeebiomassa en watertemperatuur stelt ons in staat te speculeren over hoe de diepzee kan veranderen als gevolg van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

Referentie: “Het 104 miljoen jaar oude record van diepzee-atelostomata (Holsteroda, Spatanguida, onregelmatige egels) – een verhaal over persistentie, voedselbeschikbaarheid en de oerknal” door Frank Wiese, Nils Schlüter, Jessica Zirkle en Jens O. Hurle en Oliver Friedrich, 9 augustus 2023, hier beschikbaar. Plus een.
doi: 10.1371/journal.pone.0288046

Naast de Universiteit van Göttingen namen ook de universiteiten van Heidelberg en Frankfurt en het Natuurmuseum in Berlijn deel aan het onderzoeksproject.