Hollinger: James Harden en Damian Lillard kunnen de grenzen bepalen van de empowerment van NBA-spelers

Heeft het tijdperk van speler-empowerment in de NBA zijn limiet bereikt?

Dat is wat ik me afvraag, aangezien de posities van Damian Lillard en James Harden wankelen in lange ontmoetingen tussen spelers en teams, zonder dat er snel een oplossing is.

Hoewel de details van elk geval verschillend zijn, hebben ze drie overeenkomsten gemeen: een speler vraagt ​​om een ​​ruil, identificeert een specifiek team als een gewenste bestemming (Miami voor Lillard, Clippers voor Harden) en doet dit ondanks het feit dat hij zich onlangs heeft verbonden aan zijn bestaande teams voor de lange afstand.

Harden koos in juni voor het laatste jaar van zijn contract van $ 35,6 miljoen, toen hij een onbeperkte vrije agent had kunnen worden. Lillard tekende in juli 2022 een tweejarige verlenging van $ 122 miljoen met Portland; Hij zou volgende zomer een onbeperkte vrije speler kunnen zijn als hij dat nog niet heeft gedaan, en hij zou daardoor veel meer slagkracht moeten hebben.

Dit maakt allemaal deel uit van een groter verhaal, aangezien de afgelopen jaren steeds agressievere pogingen van spelers zijn gezien om ondanks een suboptimale hefboomwerking naar hun voorkeursposities te navigeren. Er waren eens slechts twee spelers in het laatste jaar van hun contract – of Misschien Midden in het vorige seizoen – die zo hun weg vonden. En een keer kwamen ze met een lijst met teams, niet slechts één specifieke plaats om te vragen om te worden gestuurd.

Toch zijn spelers hier gestaag in blijven slagen, ondanks de verslechterende machtsposities waarin deze manoeuvres zijn geprobeerd – zelfs met nog meer jaren op hun deals of minder teams op het roster, krijgen ze nog steeds hun zin.

Het is echter belangrijk om het verschil op te merken tussen recente gebeurtenissen en wat er nu gebeurt. Het is één ding voor Anthony Davis om een ​​ruil met de Lakers te claimen, terwijl ze cap room hadden om hem direct na het seizoen vast te leggen. In een andere geest zou Paul George om een ​​ruil aan de Clippers moeten vragen, ook al had hij nog een aantal jaren te gaan in zijn deal in Oklahoma City, toen de Clippers maar al te graag te veel wilden betalen voor zijn diensten op dat moment, aangezien hij Kawhi Leonard meebracht. met hem. .

Het is iets heel anders om bijvoorbeeld een ruil aan de Heat te eisen met nog vier jaar te gaan en geen deadline om een ​​snelle beslissing te forceren. Of om te eisen dat het naar de Clippers wordt gestuurd, en alleen de Clippers, als ze echt niet veel hebben om terug te sturen, dat zou op dit moment voor Philly werken.

De mentaliteit die deze verandering aandrijft, kan in drie woorden worden beschreven: Pak die tas. Elite-spelers realiseerden zich dat ze zelf naar de gewenste bestemmingen konden navigeren zonder gratis agenten te hoeven worden. Als gevolg hiervan kunnen ze hun financiële risico aanzienlijk verminderen door rijke stukken te blijven ondertekenen zodra ze in aanmerking komen, wetende dat ze later altijd verder kunnen.

In theorie tenminste.

In de praktijk heeft deze aanpak een vervelende vlieg in de zalf: het team is eigenlijk niet verplicht om je ergens te ruilen, nooit, laat staan ​​het enige team op je verlanglijstje.

Een team kan dit doen omdat ze het aanbod van het andere team niet leuk vinden, omdat ze denken dat ze het beter kunnen doen als ze wachten, of omdat ze er geen zin in hebben. de Waarom Doet er bijna niet toe: het belangrijkste is dat de speler onder contract staat, dus als een team niet meespeelt op commercieel verzoek, kan de speler er niet veel aan doen.

We zagen stukjes en beetjes van dit manifest een paar jaar geleden toen de handelsorder van Ben Simmons eeuwig doorging. We hebben er afgelopen zomer nog eens van geproefd toen de handel van Kevin Durant eindigde en hij terugkeerde naar de Nets… in ieder geval voor een tijdje.

Durant had, net als Lillard, nog een aantal jaren in zijn deal en kon zijn vleugels pas krijgen toen een nieuwe eigenaar de Suns dagen voor de handelsdeadline overnam en Brooklyn onmiddellijk alles gaf wat het wilde met de kers op de taart. Simmons was ondertussen een testcase voor de vraag of de frontoffice van de NBA het lef zou hebben om de zakelijke vraag van het seizoen te laten etteren in plaats van centen op de dollar te nemen om het voor elkaar te krijgen. Het antwoord van de Sixers was het laatste, en ironisch genoeg eindigde het met het stelen van een ruil om Harden over te nemen.

Nogmaals, Harden hielp bij het creëren van de huidige patstelling in Philly door volledig te zeuren over zijn hoge hefboommoment eerder deze zomer. Harden had een onbeperkte vrije agent kunnen worden en dreigen om voor niets weg te lopen van The Sixers – geruchten over een Rocket-reünie waren bijvoorbeeld al maanden veelbesproken.

Dit was misschien een list, maar het was ook de enige concrete methode die Harden gebruikte om de Clippers te dwingen zich aan te melden en te handelen. Wat voor aflopend off-duty de Clips Philly ook zouden bieden voor Harden, het zou waarschijnlijk beter zijn dan hem voor niets te verliezen. (Als je het je afvroeg, zou Harden to the Clips om te ondertekenen en te verhandelen niet gelukt zijn onder de nieuwe cao zonder hoge salarissen uit te geven.)

Nu is de hefboomwerking verdwenen. In plaats daarvan geeft de selectie van Harden de Sixers voldoende stimulans om het lange spel te spelen; De handelsdeadline is het enige volgende hefboompunt en we hebben nog zes maanden te gaan. Tegen die tijd zou er veel water onder de brug kunnen komen en zouden de posities van andere teams kunnen veranderen, wat Philly naar een plausibeler eindspel zou leiden dan de impasses die momenteel beschikbaar zijn. De Sixers hadden dit stuk al eerder gezien met Simmons.

Bovendien hebben de Sixers zichzelf onderhouden door van het worstcasescenario van het verlies van Harden aan niets in gratis bureau 2024 een overleefbare optie te maken. Philly kan na het seizoen maximale capaciteit hebben – in feite zelfs meer dan maximale ruimte – en het ziet ernaar uit dat ze Tyrese Maxey een stukje zullen doorgeven om dat in het spel te houden.

Het is een riskante game, maar kun jij nog een superster naar Philly halen? Hoewel het waarschijnlijk is dat de trajecten voor volgende zomer verschillende namen van de markt zullen halen, kunnen George, Leonard, Pascal Siakam, Gro Holiday en OJ Anunobi voorlopig onbeperkte vrije agenten zijn op 1 juli.

(Contrapunt: als deze spelers allemaal stretchen, zouden de drie beste vrije spelers op de markt kunnen zijn… Harden, Maxey en Tobias Harris.)

Net als bij Simmons is de beste truc van Harden in de tussentijd niet volhouden – wat ertoe zou kunnen leiden dat het team een ​​salaris kan inhouden – maar in plaats daarvan opdagen en zo’n afleidende en uitputtende pijn zijn dat het team zo ongeveer alles zal doen. . er van af komen. Het imiteren van Durant’s “GM-beledigende” tactiek is het begin, maar dit zal blijvende inspanning vergen.

Helaas is dat nog ernstiger als je op 34-jarige leeftijd in het seizoen zit en een aflopend contract hebt. Het perfecte laatste spel van Harden hier is spelen Goed En zorg voor een laatste gigantische tas, zodat je niet om 9 uur ’s ochtends rechtstreeks uit de club rolt.

Wat Lillard betreft, hij is een beetje een rare afzetterij van pleisters nadat de Blazers de afgelopen twee jaar hebben gedaan alsof hun beste zet iets anders was dan hem te ruilen. Nu ze Scoot Henderson in de draft hebben, hebben ze een verdedigingshelft van de ontvanger en een vrije landingsbaan om te herbouwen. Lillard houdt dat in ieder geval tegen door Portland te maken Ook Goed… iets dat de Blazers pas vorig seizoen hebben opgelost met brutale voorjaarsbloeiers en een goed loterijfortuin.

Het verhandelen van Lillard is dus duidelijk de logische stap voor de Blazers … maar volgens hun schema, niet volgens het schema van Lillard, en niet noodzakelijk voor het team van Lillard’s keuze. Net als bij Harden is de invloed van Lillard voornamelijk beperkt tot het dreigen een onuitstaanbare klootzak te zijn als hij niet in de stad van zijn keuze is, aangezien hij nog drie jaar te gaan heeft voordat hij een vrije agent wordt.

Bovendien bevinden de Blazers zich momenteel niet in een winnende positie zoals in Philly. Als gevolg hiervan wordt “Trade me or else” gemakkelijk begroet met een schouderophalen en “Eh wat?” En in dit geval zou het standhouden van Lillard eigenlijk goed zijn voor de Blazers, omdat hij waarschijnlijk het enige is dat tussen de Blazers staat en de laatste loterij hoog plukt. Portland heeft voldoende tijd om te wachten op het beste bod, zelfs als het doorgaat op of na de handelsdeadline. Lillard gaf zijn kans op hefboomwerking op toen hij de verlenging tekende.

Hoe zal het eindigen? We weten het niet precies. Durant en Simmons kregen eindelijk hun vleugels, maar pas na een half seizoen in respectievelijk Philly en Brooklyn te hebben gemarteld. Lillard en Harden lijken beperkte commerciële markten te hebben, behalve de teams waarop ze zich hebben gericht, wat hen uiteindelijk zou kunnen helpen hun zin te krijgen. Aan de andere kant is er geen regel die de Blazers en Sixers verplicht om ze naar hun favoriete bestemmingen te ruilen… of helemaal niet.

De afgelopen jaren zijn veel sterspelers uit posities gekomen waar ze weg wilden, maar weinigen hadden zo weinig invloed als Harden en Lillard op dit moment lijken te zijn. Hoe het speelt Dit zijn fascinerende casestudy’s over de grenzen van het tijdperk van speler-empowerment… en belangrijke criteria voor toekomstige NBA-sterren (en hun zaakwaarnemers) bij het overwegen van hun exit-strategie.

(Foto door Damian Lillard en James Harden: Eric Hartline/USA Today)