My Mac Studio is een leeg canvas voor zelfexpressie

Ik ben niet helemaal voor Marie Kondo, maar mijn Mac-studio wekt elke dag vreugde in me op, en niet omdat het de snelste computer is die ik ooit heb gehad. Het gaat ook niet om de voorpoorten die Apple hem gaf, noch om het havendorp dat achterin woont.

Kijk, ik vond deze snorsticker achter in de la bij mij thuis. Ik weet niet waar het vandaan kwam, alleen dat het er was, en op het moment dat ik het vond, wist ik meteen waar ik het moest plaatsen: pal in het midden van mijn Mac Studio. Ik heb al een tijdje gedacht dat de studio zo’n gek gezicht vooraan heeft, en dat krullen erop drijft. Ik word er blij van, en de laatste tijd heb ik me afgevraagd waarom deze toevoeging aan mijn computer me zo blij maakt.

Toen mijn partner en ik een paar jaar geleden ons oude huis verkochten om naar een andere staat te verhuizen, wilden we het verkopen zoals het is. We hadden het roze geverfd en binnen hadden we een aantal muren bedekt met muurschilderingen – bijvoorbeeld een woestijnlandschap dat ik in de eetkamer had geschilderd en een geometrisch patroon dat mijn partner nauwgezet onze slaapkamermuur had bedekt. Toen een collega-makelaar rondliep om ons aanbevelingen te doen, zei hij dat we alles moesten schilderen met iets neutraals, zoals grijs of wit.

Er is ons verteld dat een potentiële koper misschien verliefd is op het huis, de slaapkamer binnenloopt, de ingewikkelde lijnen op de muur ziet, zegt: “Oh nee”, en besluit om niet te kopen, alleen maar omdat. Hij zei dat mensen zich in de ruimte willen wanen en niet altijd vindingrijk genoeg zijn om verder te kijken dan een al gekleurde muur. Ze hebben een leeg canvas nodig.

Sindsdien is het bij me opgekomen dat hetzelfde idee, althans voor sommige mensen (waaronder ikzelf), terugkomt in het ontwerp van Apple-producten, en bij uitbreiding het ontwerp van vele andere technische producten van bedrijven die dezelfde tonen raken.

Veel Apple-apparaten – laptops, desktops, telefoons, enzovoort – bevatten deze gebieden van plat niets. Hun karakterloze vliegtuigen worden vaak alleen kapot gemaakt als het moet; Met een toetsenbord of een USB-C poort bijvoorbeeld. Tegenwoordig print het bedrijf niet eens meer “MacBook” onder het scherm. Het is makkelijk om dat saai te noemen, maar daar ben ik het niet mee eens.

Ik zou zeggen dat de eenvoud het veel meer persoonlijkheid geeft dan een schijn van een enkele noot van, laten we zeggen, eigenlijk elke gamingrouter, die je vaak in de war brengt. iets, wat dan ook.

Sommige mensen houden van dat soort dingen – en dat is oké! Dat doe ik ook. Maar zoals het gezegde luidt, er zijn allerlei soorten voor nodig om een ​​wereld te creëren, en design gaat volgens mijn leek niet altijd over wat is, maar soms ook over wat niet is. Waar de ene persoon een groot, oncreatief plat gebied op de achterkant van het MacBook Air-scherm ziet, kan een andere persoon een canvas zien dat ze kunnen invullen om echt weer te geven wie ze zijn, met stickers, een Sharpie of zelfs verf.

Of, je weet wel, een snor.