Taylor Swift stuurt een krachtige boodschap naar vrouwen op tournee

Opmerking van de uitgever: (Laat je inspireren door onze wekelijkse samenvatting van goed en eenvoudig leven. Abboneer op CNN leeft, maar betere nieuwsbrief Voor informatie en hulpmiddelen om uw welzijn te verbeteren. )

(CNN) De eerste gevoelens van overstuur sloegen toe tijdens de show van Taylor Swift in Las Vegas na de aanstekelijke riff van fanfavoriet ‘Cruel Summer’, het tweede nummer in haar megahitrepertoire.

Swift liep over het podium in een bodysuit met pailletten en bijpassende schoenen. Het oog van de kat was scherp genoeg om een ​​man te doden, zegt ze.

Ik bedankte de menigte van duizenden juichende fans voor hun oorverdovende steun, en toen het gebrul wegstierf, pauzeerde ik, mompelde toen de regel die me in de war bracht – en stuurde een krachtige boodschap over het omarmen van succes naar de tienduizenden aanwezige vrouwen .

“Je geeft me het gevoel dat ik de eerste vrouw ben die de headliner is van Allegiant Stadium.”

Ze richtte haar blik op haar biceps en pompte haar armen in overwinning.

Het publiek verloor het. Mijn mond viel open. Mijn ingewanden balden zich en bereidden zich voor om toe te slaan.

Ik hoorde net, vrouw, Swift, haar prestatie noemen, vrijblijvend, nee, “Ik heb mijn ding gedaan” en niet een greintje nederigheid om de klap te verzachten.

Het was gewoon een gedurfde, gedurfde verklaring van haar succes.

Daag dubbele standaarden uit

Toen ik het Allegiant Stadium in Las Vegas binnenliep, verwachtte ik dat ik zou worden weggeblazen door Swift en de 44 nummers die ze live vertolkt voor haar ‘Eras ​​Tour’. Maar ik had niet verwacht dat ik me ongemakkelijk zou voelen bij haar verklaring van haar tomeloze ambitie.

De timing van haar aankondiging was een beetje grof. Het was onderdeel van haar inleiding op het nummer ‘The Man’, dat de aandacht vestigt op de dubbele seksuele standaard waarmee vrouwen worden geconfronteerd, inclusief die van Swift in de muziekindustrie.

Ze zong “What’s It Feeling to Show Off About Making Dollars and Getting Models and Models”. “Als mijn geld op was, zou ik een bitch zijn, niet Blair.”

Als ze haar prestatie in Las Vegas schreeuwt, samen met een bijpassende overwinningsdans, weet ik zeker dat ze bedoeld is om mannelijkheid op te roepen en de dubbele standaard rond succes te benadrukken, waarbij niets wat Taylor Alison Swift doet onbedoeld is. Ze staat vooral bekend om het achterlaten van een oneindig spoor van paaseieren die haar fans kunnen vinden en ontcijferen, die aanwijzingen onthullen over zaken als albumdrops en de ware betekenis van de tekst.

Ze is het brein achter alles wat ze doet, zingend en schreeuwend op een voetbalveld vol fans.

Dat is waarom, ook al was de timing een onderdeel van haar optreden over ‘The Man’, het ook geen toeval was dat Swift besloot haar hit die avond te nemen.

Of we nu op onze stoelen zaten te wiegen, zoals ik, of haar aanmoedigden, zoals ik ook, haar woorden brachten een krachtige boodschap over.

Ik ben niet zeker van mijn eigen ambitie

Het ongemak dat ik voelde had niets te maken met Swift of haar benchmarkprestaties. Mijn innerlijke brandstof werd gevoed door mijn onzekerheden met vrouwelijke ambitie en sociale conditionering die me leerden terugdeinzen voor het bezitten van mijn successen. Ik verwachtte mijn onbehagen over Swift.

Intellectueel vind ik vrouwen ambitieus om ruimte in de wereld in te nemen, maar emotioneel heb ik een diepe weerstand tegen het idee, zoals blijkt uit mijn onderbuikreactie.

Net als Swift, die elke avond van deze tour met 52 stops meer dan drie uur achter elkaar zal optreden, ben ik ook een duursporter. Ik ben een langeafstandsloper, en hoewel ik lang niet zo goed ben als Taylor Swift in ultralopen, heb ik enkele successen behaald in mijn atletische inspanningen – maar ik kan er nauwelijks over praten in het bijzijn van één persoon, laat staan 70.000 van hen.

Toen ik twee jaar geleden een race van 50 mijl reed, vroegen mijn vrienden me hoe ik het deed.

Ik zou zeggen: “Ik heb zoveel plezier gehad.” “Ik voelde me de hele dag sterk.”

Ik wacht meestal tot mijn partner of iemand anders de leegte opvult Ik heb de koers gewonnen. Of ik laat deze gegevens achter. Ik doe het veel, of het nu mijn finishplaats, snelheid of afstand is.

Ik wil niet “die” vrouw zijn

Ik wil niet pronken, verwaand, competitief klinken of, God verhoede, zelfpromotie. Alleen al die zin ziet er smeriger uit dan het veld van een voetbalveld na een show van drie uur.

Sinds ik de zin ‘Hillary Clinton’ kon uitspreken, heb ik gezien hoe vrouwen werden beschimpt vanwege hun ambitie en succes. Ik weet dat het veiligste pad voor een vrouw is om bescheiden en nederig te zijn.

Toen ik besloot een snelheidsrecord te proberen op het 460 mijl lange stuk van de Oregon Pacific Crest Trail, was een van de moeilijkste onderdelen van racen het vertellen van mijn doel, wat een vereiste is voor dat record.

Ik wilde geen sterke, competitieve vrouw zijn die dacht dat ik tot iets groots in staat was. Ik wilde absoluut niet klinken alsof ik een succeszoekende, ambitieuze vrouw was die het lef had om een ​​zelfverzekerd persoon te zijn. Het beste verhaal is om op een prestatie te stuiten, niet om er zelf achteraan te gaan.

In mijn eerste versie van dit artikel, die ik aanvankelijk niet met mijn redacteur deelde, heb ik het weggelaten Ik ging dit record vestigen – En ook mannentijden halen. (Noot van de redactie: een van haar meest opvallende runs was totalen Snelst bekende tijd op het 460 mijl lange PCT-systeem in 7 dagen, 19 uur en 23 minuten.)

Ze had een sterke invloed op mij

Mijn onbehagen in Las Vegas veranderde in ontzag, snel gevolgd door “Ja, Taylor.”

Tegen de tijd dat ik thuiskwam in Oregon, kon ik niet stoppen met denken aan hoe sterk Swift zo gedurfd was. Het bleef niet bij die ene uitspraak – ze gaf een meesterlijke les van drie uur met vertrouwen en trots op wat ze had bereikt. Daar hou ik ook van. Ik denk dat de meesten van ons in het Allegiant Stadium dat wel hebben. Tijdens deze tour zullen miljoenen vrouwen haar succes zien delen.

Minstens één van deze vrouwen in het publiek moest haar haar succes horen vieren (waarschijnlijk meer dan ik had verwacht op basis van mijn eerste reactie).

Ik keek het volgende weekend naar clips van haar optreden in het AT&T Stadium, de thuisbasis van de Dallas Cowboys. Toen het ritme van “Cruel Summer” wegstierf, deed ik het opnieuw.

“Ik ben de eerste artiest die drie avonden in dit stadion speelt”, riep ze uit.

Ik zag haar ineenkrimpen, haar gezicht vol onbeschaamde verrukking terwijl ze haar heupen schudde voor tienduizenden mensen, en deze keer hield ik me niet in. Ik dacht na over hoe ik meer zoals Swift kan zijn de volgende keer dat ik slaag.