David Chipperfield wint de Pritzker-prijs

Als “het hoofd dat een kroon draagt ​​zich ongemakkelijk voelt”, voelt David Chipperfield zich enigszins ongemakkelijk omdat hij de hoogste eer van de architectuur, de Pritzker-prijs, krijgt.

Het is niet omdat hij ondankbaar is – “het is goed om erkend te worden”, zei Chipperfield, de 69-jarige Britse architect, in een telefonisch interview vanuit Spanje. Omdat hij lang heeft geloofd dat ‘architectuur belangrijker is dan architecten’, en omdat hij gelooft dat ‘we met twee existentiële crises worden geconfronteerd: sociale ongelijkheid en klimaatcrisis’.

Deze prioriteiten zijn gedeeltelijk de reden waarom de raad van bestuur van Pritzker Chipperfield koos als laureaat voor 2023. “Hij selecteerde vakkundig in elk geval de instrumenten die instrumenteel waren in het project in plaats van die welke alleen de architect zouden kunnen eren”, zei de jury in haar citaat, maakte dinsdag bekend De architect als kunstenaar. “Deze aanpak verklaart hoe een getalenteerde ingenieur soms bijna kan verdwijnen.”

Chipperfield staat bekend om het samenvoegen van strakke, moderne ruimtes met historische gebouwen. in 2013, Voltooi het toevoegen van een nieuwe galerij naar het St. Louis Museum of Art, een gepolijste tegenhanger van beton en glas van het Museum of Fine Arts, ontworpen door Cass Gilbert voor de Wereldtentoonstelling van 1904.

De onderscheiding riep op tot zijn vernieuwing van de Neues Museum in Berlijn (2009) – inclusief de bewaard gebleven elementen van een door de Tweede Wereldoorlog verwoest gebouw – vanwege het “onderscheid tussen conservering, reconstructie en toevoeging”.

(Michael Kimmelman schreef in The New York Times en noemde het project “het grootste Humpty Dumpty-project ter wereld”):

Het citaat prees ook Chipperfield’s herstel van de 16e eeuw Procureer Vicky In Venetië (2022), een geliefd herkenningspunt op het San Marcoplein, dat “traditionele ambachtslieden uitnodigde om originele fresco’s, terrazzovloeren, pastillons en pleisterwerk nieuw leven in te blazen, lagen van de geschiedenis bloot te leggen, terwijl lokale ambachtslieden en bouwtechnieken werden gebruikt om moderne onderling verbonden interventies te produceren, zoals verticale circulatie.”

In een interview was Chipperfield zichtbaar gefrustreerd over de traagheid van de duurzaamheidsberekening. “Het gaat niet om zonnepanelen en raamisolatie,” zei hij, “het gaat om fundamentele veranderingen.”

Hij voegde eraan toe: “Al onze acties moeten worden gemeten, niet in termen van economie, maar in termen van hun sociale en ecologische impact.”

Als individuele architect zei Chipperfield dat hij weinig kon doen om verdere vooruitgang te boeken, aangezien hij was aangenomen om aan de wensen van de klant te voldoen. Maar hij zei dat zijn groep een belangrijke rol speelt bij het onderwijzen van de volgende generatie over dergelijke kwesties en bij het aansporen van klanten tot maatschappelijk verantwoorde praktijken.

Hij zei: “Het is niet altijd onze schuld – als niemand sociale woningen bouwt, kunnen we het niet zelf bouwen.” “Maar we hebben als beroepsgroep niet bijgedragen aan het niveau dat we collectief zouden moeten hebben.”

In een poging om zijn architectuur te laten bijdragen aan het maatschappelijk belang, ontwierp hij Chipperfield Gebouw van de America’s Cup 2006 in Valencia, Spanje, niet alleen als tijdelijke horecagelegenheid voor teams en sponsors, maar ook als openbare ruimte, met winkels en een dakterras met uitzicht op de gracht en de stad.

Een deel van wat Chipperfield drijft, is de wijdverspreide inkomensongelijkheid. Hij zei: “Ik ben van de generatie architecten die geloven dat wonen een recht is en dat hebben we opgegeven.” Het zal een burgerlijk recht zijn op huisvesting, op een goede fysieke omgeving.

“Dit mag niet het voorrecht zijn van alleen de rijken”, vervolgde hij. “We kunnen delen van de samenleving niet achterlaten.”

Geboren uit eenvoudige omstandigheden, groeide de in Londen geboren Chipperfield op op een boerderij in Devon, in het zuidwesten van Engeland, omringd door schuren en bijgebouwen. Zijn vader, die begon als stoffeerder, verhuisde met het gezin naar de boerderij toen David vier was; Iedereen werkte op de vloer.

“Ik heb nooit het gevoel gehad ergens recht op te hebben”, zei Chipperfield.

Na zijn afstuderen aan het Kingston College of Art in 1976 en de Architectural Association School of London in 1980, werkte Chipperfield onder de architecten Douglas Stephen, Norman Foster en Richard Rogers voordat hij in 1985 zijn eigen bureau oprichtte. Later voegde hij kantoren toe in Berlijn, Shanghai, Milaan en Santiago de Compostella, Spanje.

Rogers – die samen met Renzo Piano het Centre Pompidou in Parijs ontwierp – had een bijzonder sterke invloed, zei Chipperfield, “niet alleen als architect, maar als iemand die de technische eisen van architectuur uitbreidde naar de culturele en menselijke aspecten.” “Ik ben zo dankbaar voor de inspiratie die hij me gaf.”

Het eerste openbare gebouw van Chipperfield, het River and Rowing Museum in Henley-on-Thames (1989-1997) – met schilddaken en geïnspireerd door rivierboten – heeft geleid tot een lange carrière van publieke en private opdrachten.

Zijn projecten waren onder meer het hoofdkantoor van BBC Scotland op een in onbruik geraakte scheepsbouwplaats in Glasgow (2007); zes kristallen volumes met uitzicht op de zee voor Turner Contemporary Gallery in Margate (2011); en Museo Jumex, opgetrokken op 14 kolommen en sokkels in Mexico City (2013).

“Het gebouw met drie verdiepingen,” schreef hij, “is een eenvoudig en compact blok van lichte kalksteen, onversierd afgezien van een zaagtandkam erboven.” “Het is een no-nonsense, no-ego-structuur die eerder naar binnen dan naar buiten lijkt te kijken.”

Chipperfield heeft ook zijn deel van de masterplannen gedaan, zoals die in 2018 is voltooid Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Londenen het ontwerp van een moderne betonnen brug om Burlington House in Piccadilly (1868) en Burlington Gardens, het voormalige Senaatshuis (1998), te verenigen.

De showroom van ontwerper Issey Miyake uit 1985 bracht Chipperfield ertoe jarenlang in Japan te werken, een plek die volgens hem een ​​grote invloed had op zijn waarden en esthetiek.

“De Japanners lijken kleine dingen om te zetten in grote dingen – de natuurlijke aspecten van het dagelijks leven in belangrijke acties”, zei de architect. “Het raakte een snaar bij mij.”

Hij ontwikkelde ook een sterke relatie met Galicië, Spanje. In 2017 richtte hij op Fundación RIA, een non-profitorganisatie aldaar die zich richt op het ontwikkelen en beschermen van de lokale economie. Het is altijd Chipperfield en zijn familie geweest Huis in KorobedoHet is een Galicisch dorp aan de noordwestkust van Spanje.

“Het is zo onbemiddeld, het is zo ongeïnspireerd”, zei Chipperfield over het district. “Ik voel me niet bijzonder aangetrokken tot het spectaculaire, het nieuwe en de zelfpromotie. Ik voel me aangetrokken tot dingen die aangeboren, intrinsieke kwaliteiten hebben.”

Chipperfield heeft zich echter gevestigd als een merkingenieur die vaak bovenaan de lijst van grote wedstrijden staat. In 2010 werd hij geridderd.

Vorige maand werd zijn bedrijf geselecteerd Renovatie van het Nationaal Archeologisch Museum In Athene, een neoklassieke stapel ontworpen door Ludwig Lange en Ernst Zeller tussen 1866 en 1874. Het omstreden Chipperfield-plan Het bestaande gebouw strekt zich uit tot aan de straat en omvat een ondergrondse aanbouw en een daktuin.

De Vereniging van Griekse Architecten protesteerde tegen de uitsluiting van de architectuurwedstrijd, en Griekse renovatie-experts maakten bezwaar tegen de grootte van de nieuwe ingang en zeiden dat deze het oorspronkelijke 19e-eeuwse gebouw zou overweldigen. Chipperfield reageerde op de kritiek door Zeggen dat verandering altijd een prijs heeft: “Je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken.”

Chipperfield heeft zo’n prijs betaald door te verliezen wat een van zijn meest gevierde opdrachten beloofde te worden: de nieuwe vleugel voor moderne en hedendaagse kunst van het Metropolitan Museum of Art, waarvoor Geselecteerd in 2015. Na vertraging van het project schakelde de Met over naar versnellingen en kondigde vorig jaar aan dat de Mexicaanse architect Frida Escobedo In plaats daarvan ontwerp je de vleugel.

In een interview zei Chipperfield dat hij radeloos was, omdat hij eerder niets had gehoord van de directeur van de Met, Max Hollein, noch van een van de trustees. “Het was een van de slimste oefeningen die ik ooit heb gezien om een ​​architect van de hand te doen zonder hem neer te schieten”, zei Chipperfield.

(Toen hij hierover door het museum werd gevraagd, zei hij dat hij contact had opgenomen met Chipperfield voordat hij zijn openbare verklaring aflegde.)

Wat Chipperfield tegenwoordig echter het meest beoefent, is wat hij ziet als een onbelemmerde vrije markt, ongerichte investeringen, een interactief planningsproces en hoe onze cultuur consumentisme bevordert.

“Schoonheid vinden in het natuurlijke”, zei hij, “lijkt me diepgeworteld en iets heel moderns en heel anders dan wat onze hedendaagse samenleving doet, die ons dorstig maakt naar moderniteit.” “Het systeem is er om ons ontevreden te maken. Ik denk dat we met enige verwarring terug zullen kijken op deze periode.”

Tegelijkertijd, zei Chipperfield, wanhoopt hij niet. “Ik heb het vertrouwen in de architectuur zelf niet verloren”, zei hij. “We maken fysiek een betere wereld, we maken een betere wereld in het algemeen. Daar heb ik me altijd aan gehouden.”